Het was op het Zaailand, toen nog met olifantenhuisjes en
telefooncellen. Vanuit zo’n cel belde ik mijn moeder. Het sollicitatiegesprek
was aardig verlopen. En in deze stad kon ik wel aarden. Zei ik. Voelde ik. Wist
ik. Die baan kreeg ik, de stad kreeg ik erbij. De baan raakte ik kwijt. De stad
hield ik. En zij mij.
Karin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten