070, 071, 015, 0519 en tot slot 058

Leeuwarden, de stad waar ik 's avonds, volgezogen met drukte, haast, dieseldamp en cultuur uit de Randstad van het station naar huis fiets.
Geen dure donkere etagewoning, maar een huis met tuin, en zon op het terras.
De stad die zijn historische kern koestert, en de nieuwe tijd omarmt.

Liesbeth

Thuis

In Delft geboren en toen naar een eiland verhuisd.
Helaas moest ik er weer af,
nog voordat m’n hersenen waren uitgegroeid.
Misschien beter ook.

‘Op'e strún’
jaren
tiental adressen
diverse steden.
Mooi.

Naar één van die adressen
-uitgegroeid en wel-
teruggekeerd;
Emmakade, Leeuwarden.
Kastanjebomen, schepen en meeuwen
Rauwerda en Salverda

 Vriendin merkte treffend op:
“Je bent weer thuis”.

Anneke

Cambuur

Tragiek is geladen met schoonheid. Daarom hou ik van Cambuur. Vijftig jaar strijd. Nooit Europa in. Ooit stond ik met heit op de tribune. Huilen als ze verloren. Nu zit ik daar met mijn zoon. Lachen als ik tweet. Zoekend naar woorden die tragiek mooi maken. Juichen als ze scoren. Vloeken als het niet lukt: winnen en schrijven.

Wytze

Zoet

Leeuwarden monumentenstad, dwalend van Mata Hari naar de woning met de gebogen ruiten. Van hofje naar steegje, van onontdekt pleintje naar de verstopte binnentuin van de opticien.  ‘Must even metkomme, naer myn túntsje’. Weelde op een vierkante meter; dikke bomen om een barokke fontein die op het Zaailand niet zou misstaan. Leeuwarden is een zoete ontdekking.

Immie 

Gevoel

Het was op het Zaailand, toen nog met olifantenhuisjes en telefooncellen. Vanuit zo’n cel belde ik mijn moeder. Het sollicitatiegesprek was aardig verlopen. En in deze stad kon ik wel aarden. Zei ik. Voelde ik. Wist ik. Die baan kreeg ik, de stad kreeg ik erbij. De baan raakte ik kwijt. De stad hield ik. En zij mij. 

Karin